Flaga Wysp Owczych ma trzy kolory – biel niczym mgła i morska piana, czerwień i błękit jak na historyczne barwy skandynawskie i narodowy strój Farerów. Historia barw narodowych jest ciekawa i wzruszająca.
Flaga Wysp Owczych nazywa się Merkið – czyli proporzec, znak. Wzorem flag innych krajów nordyckich, wywodzi się od Dannebrog, flagi duńskiej uważanej za najstarszą na świecie. Farerska flaga na białym polu ma horyzontalnie ułożony czerwony krzyż nordycki, z niebieskim otokiem. Krzyż ma dwa kolory – podobnie jak we flagach sąsiednich Norwegii i Islandii. Biel symbolizuje promienne, jasne (a może po prostu często zachmurzone) farerskie niebo. Niektórzy twierdzą, że chodzi po prostu o mgłę. Albo morską pianę fal rozbijających się o skaliste brzegi. Zaś czerwień i błękit nawiązują do historycznych tradycji przynależności do państw nordyckich. To także barwy, jakie odnajdziemy w farerskim stroju narodowym.
Flaga Wysp Owczych została zaprojektowana przez Jensa Olivera Lisberga. Farerski student prawa uniwersytetu w Kopenhadze wraz z kolegami stworzył wzór sztandaru w 1919 roku. Po raz pierwszy wciągnięto ją na maszt 22 czerwca 1919 roku podczas wesela w jego rodzinnej wiosce Fámjin na Suðuroy. Jako pierwsi uznali flagę nie Duńczycy, ale… stacjonujący na Faroe Brytyjczycy, którzy okupowali wyspy podczas II wojny światowej. Stało się to 25 kwietnia 1940 roku, a przyczyna była czysto praktyczna. Chodziło o to, by odróżnić farerskie kutry rybackie od niebezpiecznych jednostek wroga.
Mimo tego pragmatycznego powodu, 25 kwietnia do dziś jest Dniem Flagi (Flaggdagur) i jednym z najważniejszych świąt narodowych. Merkið został uznany oficjalnie przez władze duńskie dopiero 23 marca 1948 roku.
Pierwszą, oryginalną flagę z 1919 roku można oglądać w kościółku w Fámjin. Na tutejszym cmentarzu jest także grób Jensa Olivera Lisberga, który zmarł rok po stworzeniu flagi, w wieku 23 lat, na zapalenie płuc.
Leave a Comment